Wauw, de MudRace. Wat kan ik me erbij voorstellen?
Maar ja ik doe mee en gooi mezelf in het diepe. Zaterdag was ik al vroeg wakker en onwijs zenuwachtig voor de zondag. Zondag is de grote dag van de MudRace, ik kon amper slapen of eten van de spanning.
Omdat mijn vriend niet mee kon gaan, zijn mijn lieve ouders mee gegaan voor morele steun tijdens de race. We konden de Stoerderij moeilijk vinden en ik was bang dat ik te laat zou komen. Gelukkig vonden we de boerderij in Breugel en daar aangekomen bleken we nog ruim op tijd te zijn.
Paul Berndsen (ook instructeur bij SonSport) en Irmo hebben mn lieve moeder geholpen om op de plek van bestemming te komen, wat ik onwijs lief vond van ze.
Eerst moesten we met alle deelnemers een proefrondje lopen om een beetje gevoel te krijgen voor het parcours, zoals grote plassen, modder en een sloot. Daar heb ik een onwijs grote angst overwonnen, ik wil namelijk altijd zien waar ik heen ga. Ik kon echter niet zien hoe diep het was of hoe het bij mijn voeten eruit zag.
Toch heb ik samen met het team me er over heen gezet en ben mee gaan lopen. Wij mochten namelijk als deelnemers van de Afvalrace als eerste de baan over. Al snel gleed ik uit en moest ik ontzettend lachen. Ik probeerde weer omhoog te komen zonder weer uit te glijden. Gelukkig kreeg ik hulp van Irmo.
Daarna moesten we zigzaggen tussen de bomen door en kwamen we aan bij een glijbaan die ze provisorische hadden gemaakt met een paar balen stro en een plank waar landbouwzijl overheen lag. Het eerste wat er door me heen ging was ‘als dit maar goed gaat’. Ach Samira, niet denken maar doen! En daar ging ik en het was kei leuk. Opstaan was daarintegen wel moeilijk, ben naar de boom gekropen en zo opgestaan.
Daarna moesten we een diepe sloot in, wat ik op zich niet erg vond. Toen we de sloot uit moesten was het wel moeilijk, maar het is me toch gelukt en ben daar echt trots op. Daarna moesten we tokkelen, maar dat lukt me helaas nog niet. Ik vond het ook niet erg, die tijd komt nog wel.
Ook hebben we nog moeten tijgeren door de modder, dat ging me daarin tegen best goed af. We hebben heel het parcours nog een keer gelopen en ben uiteindelijk moe maar met een grote glimlach naar huis gegaan.
