Zoeken
Sluit dit zoekvak.

Bonte Zaar: hard en doordringend

Bonte Zaar: hard en doordringend
Foto: Wikipedia CC0

Binnen anderhalve maand tijd heb ik twee keer een oproep tot reanimatie gehad.

Ergens begin dit jaar heb ik mij aangemeld bij HartslagNU. Ik heb mijn reanimatiediploma en houd dit jaarlijks bij. Daarbij had ik de drang om deze kennis en kunde in te zetten. De eerste maanden gingen voorbij zonder een oproep. Ondanks dat, vond ik het erg spannend. Door mijn werk weet ik inmiddels wel hoe ik in crisissituaties handel, en dat ik dus ook een reanimatie aan moet kunnen. En toch was de gedachten dat er een oproep kon komen, erg spannend.

Dit spannende gevoel vervaagde wat, naarmate de ‘oproeploze maanden’ voorbij streken. Totdat ik op een ochtend wakker werd. Mijn telefoon staat ‘s nachts zo ingesteld dat alleen telefoontjes doorkomen, de rest niet. Dus ook de oproep van HartslagNU niet. Ik had een oproep gemist. Ik was klaar wakker, en ik voelde me schuldig. Waarom ben ik ben ik zo stom geweest om hier niet bij na te denken?! Een paar dagen heeft dit door mijn hoofd gespeeld. Hoe zou het zijn gegaan? Heeft die persoon het overleefd? Ondanks dat ik goed weet wat de kansen zijn bij een reanimatie, hoop ik natuurlijk op een goede afloop. Daarbij dacht ik ook dat het eigenlijk wel jammer is dat we hier niks over terug horen.

Vorige week zat ik bij mijn schoonouders, niet in mijn eigen buurt dus. HartslagNU is zo ingesteld dat je oproepen krijgt binnen zoveel kilometer van je eigen woonplek. Ik kreeg wederom een oproep. Dit keer ging er een hard, doordringend alarm af op mijn gsm. Ik schrok, want het geluid had ik niet eerder gehoord en klonk ernstig. Een oproep, maar ik ben niet thuis! Weer kan ik niet komen helpen. Tegen de tijd dat ik aan kom, zal de ambulance er ook al zijn. Toen keek ik nog beter naar het adres. Het zijn de buren van mijn moeder. Mensen die ik ken.

Paniek overviel me. Nog liever wou ik daar nu zijn, om te helpen. Mijn man stelde voor mijn moeder te bellen, mocht zij thuis zijn, dan kon zij gaan reanimeren. Meteen belde ik op, bleek dat ze al door de buurvrouw was gehaald. Direct is mijn moeder, samen met mijn zusje, naar de buurman gegaan. Ze hebben gereanimeerd, samen met nog vier mensen die op de oproep af zijn gekomen. Later die avond hebben we de situatie door gesproken, de reanimatie had niet beter kunnen verlopen. Wat ben ik trots op mijn moeder en zusje, ze hebben het geweldig gedaan! Maar dat gevoel blijft knagen: ik heb mezelf ingeschreven, en al twee keer heb ik niks kunnen doen.

Voor nu moet ik gaan nadenken of ik er wel mee door ga, gezien mijn zwangerschap. Er komt een punt waarop ik het fysiek niet meer zal kunnen en het niet wijs is om te doen. Maar het emotionele stuk speelt nu al. Ik heb er nooit bij stil gestaan, dat je oproepen kan missen. Of dat je niet thuis bent wanneer je moet gaan reanimeren. Maar ook dat kan dus. En dat voelt niet goed.

Liefs,

Nathalie


Lees meer Bonte Zaar