Vrijdag trok ik de deur van mijn werk achter me dicht, om vervolgens beneden mijn sleutels op te hangen.
Ik werk als verpleegkundige in de psychiatrie. Leuk en zeker afwisselend werk. Eenmaal beneden, komt er een vrijwilliger naar mij toe lopen. We kennen elkaar van gezicht, maar veel verder dan dat komen we niet. Hij wil me graag iets vertellen. Tijdens een afscheidsborrel afgelopen december heb ik, namens onze afdeling, een cadeau gegeven aan onze vertrekkende manager. Met tranen in mijn ogen heb ik hem de fles wijn overhandigd en afgesloten met een omhelzing. Blijkbaar was ik de enige die avond. De vrijwilliger vond het een erg mooi gebaar en was onder de indruk. Hij wilde me dit nog heel graag vertellen.
Wat een mooi compliment. Ondanks de vermoeidheid die ik voelde van een lange week werken, ging ik met een warm en energiek gevoel naar huis. Met een glimlach op mijn gezicht. Een goed gemeend compliment kan hard aankomen, in positieve zin. Daar ben ik over na gaan denken. Worden deze complimenten eigenlijk nog wel aan elkaar gegeven? En zo ja, komen ze dan nog wel zo hard binnen?
Denk eens bij jezelf na, hoe vaak ontvang ik complimenten? En hoe vaak geef ik ze? Ik kwam tot de conclusie dat ik ze toch wel regelmatig krijg, de één wat oprechter dan de ander. Het probleem zit hem meer in de manier waarop ik ze ontvang. Hoor ik ze nog wel door de dagelijkse drukte om mij heen? Ik zou meer stil mogen staan, misschien wel letterlijk, als iemand mij een compliment wil geven. Het in me opnemen en ervan genieten. En als je dan gaat ervaren hoe fijn dit voelt, kun je dit proberen over te dragen in het compliment wat je aan een ander geeft.
Wat ik wil bereiken met dit onderwerp, is een stukje bewustwording in het ontvangen- en daarna het geven van complimenten. Sta er eens bij stil, het kan je veel bieden. En bovendien is het gratis. Op 1 maart is het Nationale Complimenten Dag. Misschien moeten we hier volgend jaar maar eens wat meer bij stil staan.
De vrijwilliger ga ik toch maar eens om zijn naam vragen. Want eigenlijk vind ik het hem geen recht doen om hem zo’n verzamelnaam te geven. En ik zal hem dit stukje laten lezen, hopelijk ervaart hij dan hetzelfde, prettige gevoel wat hij mij mee gaf.
