Door een vreselijke glijpartij van Loekie Nagtzaam zijn sinds kort waarschuwingsborden geplaatst rondom het 17 Septemberplein. De borden waarschuwen voor gladheid bij de natuurstenen trottoirbanden als deze nat zijn, waar Ton Nagtzaam samen met de gemeente voor heeft gezorgd.

Let op: dit artikel bevat een röntgenfoto die als schokkend kan worden ervaren.

Op een regenachtige dag in mei 2021 gingen Ton en Loekie Nagtzaam boodschappen doen aan het 17 Septemberplein. “En in een flits was het gebeurd,” vertelt Ton Nagtzaam aan Ons Son en Breugel. “Ze stapte op de drempel en gleed uit.” Zijn vrouw Loekie Nagtzaam lag op de grond, uitgegleden op de natuurstenen trottoirbanden van het centrum.

“Toen ik de uitstulping op haar heup zag wist ik dat het goed fout zat.” In die flits, een fractie van een seconde, brak Loekie haar bovenbeen en verpulverde ze een deel van haar knie. Op zijn telefoon laat Ton de röntgenfoto’s zien, waarbij een deel van de knie helemaal weggevaagd was. “Ze is een vitale vrouw van 62 jaar die midden in het leven staat. We wandelen en fietsen regelmatig, tientallen kilometers. En dan gebeurt dit.”

De schade is nog vers. Het is onduidelijk wat voor gevolgen de glijpartij zal hebben op de lange termijn. “Ze heeft donorbot gekregen. Met platen en pinnen is alles weer aan elkaar gezet. We weten nog niet of er misschien een kunstknie nodig zal zijn.”

Soms staan mensen gewoon weer op

Het aangrijpende verhaal van Ton en Loekie is een extreem voorbeeld van de glibberigheid van de natuurstenen trottoirbanden in het centrum van Son en Breugel. Menigeen is uitgegleden op het natuursteen. Soms staan mensen weer gewoon op, andere keer zijn er blauwe plekken en botbreuken.

Het stel is twee jaar geleden verhuisd van IJsselstein (Utrecht) naar Son en Breugel voor hun dochter, die hier al een paar jaar woonde. “Ik woon hier nog niet zo lang, dus ik kijk anders tegen dingen aan dan als je hier geboren bent. Mensen in mijn omgeving zeiden dat hier nooit iets veranderde.”

Na wat zoekwerk op internet merkte Ton dat zijn vrouw niet de enige was, maar mensen veelal geen melding maken bij de gemeente. “En dat snap ik. Als ik een blauwe plek heb of minder zwaar letsel, meld ik dat ook niet. En als je dan in contact wilt treden met de gemeente moet je eerst een knopje aanvinken om respons te krijgen. Als je dan recht op de man af vraagt hoeveel meldingen er zijn, blijft het bij tientallen.”

Met pen en papier liep Ton diverse winkels binnen in het centrum, om te kijken wat hun ervaringen zijn. “De computerwinkel, de fietsenzaak, de bloemist, de boekenwinkel, de Soepkom, allemaal hebben ze mensen meermaals uit zien glijden. Het uitzendbureau gaf aan dat het sinds zij sinds 2008 op hun huidige locatie zitten vijftien keer voor is gekomen, op z’n minst.”

Positieve gesprekken met de gemeente

Ton wil de problemen graag goed oplossen, samen met de gemeente. “Ik wilde een afspraak met de burgemeester voor een gesprek, die de boot steeds afhield. Na een tip ben ik naar het spreekuur gegaan van Hans Gaillard en hebben we een goed gesprek gehad. Hij toonde medeleven voor de situatie, maar gaf wel aan dat wethouder Jan Boersma portefeuillehouder is.”

Het gesprek met Jan Boersma (CDA) werd ook positief ervaren. De houding van de wethouder veranderde naarmate het gesprek vorderde in een meewerkende houding. “Hij beloofde binnen twee weken borden te plaatsen om te waarschuwen voor gladheid, dat lukte hem op de dag af.” De wethouder zocht ook contact met een specialist om te kijken of antislip strips een snelle en goedkope oplossing konden bieden op voordracht van Ton. Na drie dagen werd hij gebeld dat dit averechts zou werken. “Gewoon prima communicatie.”

Werk maken van burgerparticipatie

Ton heeft met twee gespreken voor elkaar gekregen dat mensen nu gewaarschuwd worden voor gladheid bij natte weersomstandigheden. Donderdag 1 juli is Ton uitgenodigd om zijn ervaring te delen met leden van de gemeenteraad. Voor U had maanden voor het ongeluk van Loekie al gevraagd het probleem op de politieke agenda te zetten. “Mijn vrouw is zeker niet de eerste, maar wil doe er alles aan om haar wel de laatste te laten zijn,” zegt Ton.

De ervaring die Ton heeft gehad met de gemeente is anders dan vele in zijn omgeving op voorhand hem voorgespiegeld hadden. “Mensen in mijn omgeving zeiden dat het mij nooit ging lukken. Ik merk dat deze gemeente heel anders is dan bijvoorbeeld in IJsselstein waar ik vandaan kom. Als je daar uitglijdt staat de gemeente de volgende dag op de stoep met een bosje bloemen. Maar deze gemeente wil werk maken van burgerparticipatie en als we dat samen doen, burgers en gemeente, zijn we op de goede weg.”