Search
Close this search box.

Ingezonden: boontje komt om zijn loontje meneer Visser

Ingezonden: boontje komt om zijn loontje meneer Visser
Foto: Pixabay CC0

U beklaagt zich in de media om de felle reacties uit de Son en Breugelse samenleving. U lijkt niet te begrijpen waar al dat ongenuanceerde sentiment vandaan komt waardoor u zich zelfs onveilig bent gaan voelen als wethouder in de gemeente waarin u werkt.

U bent niet de eerste die zich in een publieke, democratisch gekozen functie als de uwe slachtoffer voelt en daarom uw conclusies trekt. Aangezien u ná 1 december (waarom zo lang wachten?) niet langer wilt werken als wethouder zult u misschien wel wat meer tijd krijgen om nou nie een potje te gaan zitten simmen, maar eens als de grote vent die u bent u zelf een spiegel voor te houden. De bereidheid om uw eigen aandeel in deze kwestie te overdenken zou in uw geval geen kwaad kunnen zeg maar.

Dat wordt een lastige want ik hoor u al denken: u heeft toch zoveel gedaan voor deze gemeente de afgelopen jaren getuige de verklaring van uw partij? Maar nu blijkt maar weer eens dat het daar dan uiteindelijk niet alleen om draait in het leven. Het verzamelen van wapenfeiten die mooi staan op uw cv.

U heeft vast ook wel gezien hoe enorm geëmotioneerd mensen waren na het overlijden van Eberhard van der Laan. Kunt u zich voorstellen dat mensen zó geraakt zouden zijn door uw plotselinge vertrek? Nee hè. Dat komt namelijk omdat u ondanks al uw wapenfeiten gaandeweg het vertrouwen heeft verloren van de meeste burgers van deze gemeente. Vertrouwen is iets wat je niet zomaar krijgt. Dat heeft tijd nodig en is vooral een kwestie van gevoel. Mensen in alle lagen van de bevolking over de hele wereld weten namelijk vaak heel snel of iemand te vertrouwen is of niet. Waar heeft dat zoal mee te maken? Met het gevoel dat iemand werkelijk betrokken is bij wat mensen zeggen, wat mensen raakt en wat mensen belangrijk vinden.

Uw lichaamstaal bijvoorbeeld tijdens talloze publieke vergaderingen sprak boekdelen en wekte heel veel irritatie en onbegrip. Geëmotioneerde, verontwaardigde burgers lieten daar van zich horen over kerk en dorpshuis. U zat erbij, afgewend, bestudeerde dan weer eens u nagels, dan weer het weer buiten, dan weer uw telefoon of computer. Geen enkele keer wekte u de indruk werkelijk te luisteren, betrokken te zijn, te willen meedenken. Nadien bent u wel eens door iemand daarover aangesproken. U haalde uw schouders op en liep weg.

Dat, meneer Visser zet kwaad bloed. Daar hoeft u niet zo verongelijkt over te doen, want zo werkt het gewoon. Wist u trouwens dat je nooit een tweede kans krijgt om een eerste indruk te maken? Slechts 7% van je communicatie is gebaseerd op woorden. De rest is non verbale communicatie, die vele malen zwaarder weegt. Dat heeft u dus nu gemerkt. Eberhard van der Laan heeft heel veel gedaan voor de stad Amsterdam, veel wapenfeiten, maar mensen waren vooral verdrietig om het verlies van een man die werkelijk oprecht was in zijn betrokkenheid bij de mensen in wiens belang hij sprak en handelde. De mensen vertrouwde hem.

Ik zie u graag gaan meneer Visser, liever vandaag nog dan morgen. Last but not least, laat dit een wijze les zijn voor de mensen in de gemeenteraad die zich maar blijven verschuilen achter genomen beslissingen en slechts durven te handelen binnen gestelde kaders. Beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald.

Madelon Gerbrands


Download nu de app van Ons Son en Breugel voor iOS in de App Store Download nu de app van Ons Son en Breugel voor Android in Google Play

Je las zojuist een ingezonden brief. Ons Son en Breugel biedt graag een podium voor lezers om hun gedachten, mening of gevoelens te delen, omdat vrijheid van meningsuiting een groot goed is. Zolang het maar goed geschreven, onderbouwd en feitelijk is. De inhoud van de ingezonden brief is geen reflectie van de gedachten, mening of gevoelens van de redactie.

Zelf een ingezonden brief delen? Stuur het naar redactie@onssonenbreugel.nl.