Search
Close this search box.

Ingezonden: waarom de parochie zo bang is

MFA niet in de kerk
Foto: Ons Son en Breugel

U vraagt het zich misschien af waarom het parochiebestuur helemaal niets van zich laat horen in de verhitte discussie met betrekking tot de sloop van de kerk. Het lijkt wel of men bij de parochie bang is iets verkeerd te zeggen. Zwijgplicht alom. Niemand doet er zijn mond open en niemand wil met wie dan ook in gesprek.

Twee serieuze kopers hebben zich gemeld voor het kerkgebouw. Eerst meldde de maatschappelijke onderneming BOEi zich (via de Heemschut) als belangstellende en kort erna Hans Verhagen van Prodrive uit Son. De parochie wil niet met ze praten. En de gemeente zegt simpel: “sorry, daar gaan wij niet over, daarvoor moet u bij de parochie zijn.” Een ingewikkelde situatie.

Werkgroep ‘Vraag zoekt Antwoord’ geeft u de openheid waar u recht op heeft. Het zit zo: in de koopovereenkomst van de kerk tussen parochie en gemeente staan enkele voorwaarden. Een ervan is dat de kerk bij levering tot de grond moet zijn afgebroken. Daarvoor staat in het contract zelfs een boeteclausule. Dat de gemeente hier overigens de sloopkosten voor haar rekening neemt is wel heel vreemd, maar dat terzijde. De boeteclausule lijkt de boosdoener te zijn voor de parochie, maar er is méér aan de hand.

Het parochiebestuur wil al heel lang en heel graag een nieuwe kerk. Zij heeft haar kans schoon gezien toen de gemeente belangstelling toonde voor de grond onder de kerk: “jullie de grond, wij een nieuwe kerk”. Nou bepaalt niet alleen de gemeente of er een nieuwe kerk komt, maar ze heeft er wel héél veel invloed op. De afspraak was dan ook snel gemaakt: “beste parochie, jullie leveren de grond aan ons volgens de door ons gestelde voorwaarden en wij gaan ons uiterste best doen om jullie aan een nieuwe kerk te helpen. Maar dan moet u, parochie, het spel wel spelen zoals wij dat willen. Op onze voorwaarden: met niemand hierover in discussie gaan en u niet van de wijs laten brengen.”Met het gevolg dat de parochie de deur potdicht en de kaken stijf op elkaar houdt.

Heel serieuze kopers, eerst de Heemschut en vorige week een ondernemer uit ons eigen dorp. Ze klopten eerst bij de gemeente aan. “Interessant,” zegt men bij de gemeente – want de grond onder de kerk is niet meer per sé nodig voor het te wijzigen bouwplan van het dorpshuis – “maar je moet niet bij ons zijn maar bij de parochie”. En die durven niet te praten. Zelfs niet als blijkt dat deze potentiële kopers zelfs méér willen betalen dan wat de parochie nu van de gemeente krijgt voor de kerk.

De parochie is namelijk veel te bang dat de realisatie van hun gekoesterde droom – een nieuwe kerk – dan op de tocht komt te staan. Overigens ook vreemd dat de gemeente hier niet zelf op doorpakt (waarmee ze anders toch zo graag koketteert, dat doorpakken). Maar daar hebben wij wel een antwoord op: de reden dat de gemeente steeds zo gemakkelijk naar de parochie wijst, komt omdat de gemeente hele andere plannen heeft met die grond onder de kerk, maar dat weet u nog niet.

En dan nog wat. Is het u niet opgevallen hoe snel het hele proces rond bouwplan, bestemmingsplan en wat er zoal bij komt kijken voor de bouw van zo’n kerk, in kannen en kruiken was? Nog voordat het iedereen duidelijk was wat die twee partijen samen hadden bekonkeld, waren de bouwplannen voor een nieuwe kerk al gereed. Eerst was er het plan voor een glazen kerk, maar toen dat op bezwaren stuitte lag er meteen alweer een ander plan. U heeft het kunnen zien, een bruin bakstenen gebouw achter de toren. Prima als dat er komt, bisdom akkoord, parochie blij, gemeente blij, wat wijwater eroverheen en iedereen happy.

Zo gaat dat dus.

Wij vinden dat ongelooflijk. Nu er zó iets belangrijks op het spel staat als het behoud van een cultuurhistorisch erfgoed, waarvoor al zoveel partijen een lans hebben gebroken, geven de betrokken partijen simpelweg niet thuis. Maar ze geven wel elkaar de schuld waaróm ze zwijgen. Laf is dat. En het ergste is nog dat de sloop van de kerk inmiddels niet meer nodig is voor het bouwen van een dorpshuis.

Moeten we nóg duidelijker zijn, beste mensen? Dit is toch echt niet te verkopen! Wat er zou moeten gebeuren is dit: de gemeente en parochie, gesteund door het bisdom, gaan samen om de tafel en komen tot een nieuwe overeenkomst. De gemeente en het bisdom handhaven hun toezegging voor de realisatie van een nieuwe kerk maar partijen zien af van de verkoop van de grond onder de kerk aan de gemeente. De geïnteresseerde kopers melden zich bij de parochie en worden daar met open armen ontvangen. De gemeente is blij omdat die haar dorpshuis op het parkeerterrein naast de huidige kerk kan bouwen, de parochie is blij omdat zij haar nieuwe kerk krijgt achter de toren, de koper van de kerk is blij, omdat die zijn plannen kan ontwikkelen voor hergebruik van de kerk. Last but not least de inwoners van Son zijn blij omdat die hun zo dierbare kerkgebouw behouden èn er nu eindelijk begonnen kan worden met het ontwikkelen van een levendig centrum. Dus eind goed al goed: hoe simpel kan het zijn, de kerk kan gewoon blijven staan.

Ton Merks, namens Vraag zoekt Antwoord.

De werkgroep ‘Vraag zoekt Antwoord’ komt op voor het collectief belang van Son en Breugel door zich in te zetten voor een breed gedragen, levendig kerkplein inclusief dorpshuis met behoud van cultureel historische elementen en rekening houdend met de aanwezige flora en fauna.


Een initiatief van Ons Son en Breugel, Toine Buijtels Events en Multi Show Productions. Kijk voor meer informatie op de website van Snow Radio.

Je las zojuist een ingezonden brief. Ons Son en Breugel biedt graag een podium voor lezers om hun gedachten, mening of gevoelens te delen, omdat vrijheid van meningsuiting een groot goed is. Zolang het maar goed geschreven, onderbouwd en feitelijk is. De inhoud van de ingezonden brief is geen reflectie van de gedachten, mening of gevoelens van de redactie.

Zelf een ingezonden brief delen? Stuur het naar redactie@onssonenbreugel.nl.