Search
Close this search box.

Jan en Ietje de Lange zorgen al 50 jaar voor anderen en elkaar

Jan en Iet de Lange
Foto: Ons Son en Breugel

Jan en Ietje de Lange, twee rasechte zorgverleners uit de randstad die neerstreken in de Breeakker. Het stel vier vandaag dat zij 50 jaar geleden in het huwelijksbootje stapten.

Het is 1968 als Jan en Ietje in hetzelfde ziekenhuis in Leidschendam in de verpleging werken. Opmerkelijk, memoreert Jan de Lange, want een man in de verpleging was toen nog zeldzaam. “De meeste mannen die in de opleiding zaten van onze groep, zijn allemaal met verpleegkundigen getrouwd. Ik was de tweede man die in Voorburg aan de opleiding begon. Ze hadden niet eens een aparte omkleedruimte voor mij.” Het kleine cirkeltje van verpleegkundigen die veel met elkaar optrokken zorgde ervoor dat de vonk oversloeg. Ietje de Lange: “Veel zuster, weinig broeders, dan krijg je dat.”

Het tweetal leerden elkaar echt kennen tijdens een patiëntenvakantie. Jan: “Je kent elkaar natuurlijk al wel van allerlei ontmoetingen. Iet had een groep patiënten, ik had een groep patiënten en er waren nog twee begeleiders met een groep. Je bent een hele week met elkaar bezig, dan ga je ook wel eens met z’n tweetjes op stap als iedereen slaapt.”

De veilige weg kiezen

In 1971 trouwde het stel in Haarlem, want als protestanten was het in die tijd ‘not done’ om samen te gaan wonen. Jan: “Waar het meisje vandaan komt ga je trouwen. We waren al uit huis en woonden eigenlijk al samen. Toen dachten we de veilige weg te kiezen. Voor ons veranderde dat eigenlijk niet echt.” In die tijd was het de normaalste zaak van de wereld om meteen aan het gezin te beginnen, maar daar werd mee gewacht. “We hadden alle twee leuk werk.”

In 1975 kwam dan toch dochter Ragnhild ter wereld. Ietje: “Dat is niet typisch Haarlems hoor. Ik had een collega die zo heet. Ik vond het een hele leuke naam.” De volgende uitbreiding kwam in 1978 met zoon Vincent, om het gezin in 1981 compleet te maken met de geboorte van zoon Edwin. Jan en Ietje zijn nu grootouders van zes kleinkinderen, waarvan de jongste 6 jaar is en de oudste 15 jaar. “Onze jongens wonen in de buurt, mijn dochter hebben we door corona al een jaar niet gezien. Maar we spreken elkaar regelmatig. Ze komt eindelijk weer langs voor ons jubileum.

“We hadden wel plezier”

Vanuit Leidschendam en Assen kwamen Jan en Ietje in een woonboerderij in Friesland te wonen, zodat Jan aan de slag kon in Groningen. Door Jan zijn gezondheid verhuisde zijn kwaliteit van handjes aan het bed naar het management. Overal waar Jan ging werken, volgde Ietje. Ietje: “In het weekend werkte ik in een beschermde woonvorm waar ik moest blijven slapen. We kwamen elkaar dan tegen op het fietspad tegen.” Jan vult aan: “Dan had ik in het weekend de kinderen. Soms zagen wij elkaar weinig, maar we hadden wel plezier.”

In 1995 kreeg Jan de kans om in de gloednieuwe Eindhovense wijk Blixembosch te helpen bij het opzetten van een revalidatiekliniek. In eerste instantie werd uit gemak een huis gevonden in Eindhoven, maar al snel vonden ze een huis in de Breeakker. Jan: “Het was een aangepast huis. Het stond al een jaar leeg omdat ze iemand zochten.” Door de handicap van Jan kwamen zij in aanmerking om het huis, midden in het groen, te gaan bewonen. Ietje: “Met een briefje van de revalidatiearts was het zo geregeld. Mijn familie uit het westen was ingeschakeld om te klussen.” Van de verhuizing naar het zuiden hebben Jan en Ietje nooit spijt gehad.

In goede handen

Sindsdien genieten Jan en Ietje van de rust in Son. Al zit het stel niet stil, ondanks hun leeftijd. Jan zet zich vrijwillig in voor onder andere het Chronisch Zieken en Gehandicapten Platform en HME-MO Vereniging Nederland, als is hij wat aan het afbouwen. “Ik moet toch wat minder gaan doen. De gezondheid is niet optimaal, daar moet ik rekening mee houden. Vreselijk veel uren om actief te zijn heb ik niet meer.” Ietje is nog dagelijks als mantelzorger voor Jan in de weer met verpleging. Jan is bij haar in goede handen en dat wil hij graag zo houden.

De kernwaarde van hun huwelijk, verdraagzaamheid, staat nog altijd hoog in het vaandel. De twee er altijd voor elkaar geweest om voor elkaar (en anderen) te zorgen. Jan: “50 jaar bij elkaar blijven is in deze tijd niet makkelijk. Je ziet dat als er maar wat gebeurt het einde nabij is. Het is geven en nemen. Wij hebben daar nooit echte problemen mee gehad.” Ietje: “Als je maar genoeg bezig bent en elkaar de ruimte geeft, dan is er geen ruzie.”