Een aangename verrassing, dat mogen we wel zeggen over Maestro 2017 van harmonie Pro Honore et Virtute.

In een bomvolle zaal van café restaurant de Zwaan verzamelden zich enkele honderden mensen om te luisteren naar harmonie Pro Honore et Virtute. Normaal onder leiding van dirigent Johan Smeulders, maar tijdens het maestroconcert waren er maar liefst zeven gelegenheidsdirigenten. Rob Verschuren, Nell van Doleweerd, Kristel Pols-Engel, Tom van den Nieuwenhuijzen, Leon Spierings en Pieter Egmond werden door een selectiegroep gevraagd om mee te doen, niet wetende hoeveel werk zij zouden moeten investeren om dit ‘klusje te klaren’. Ook mocht Ronald Brekelmans aanschuiven als winnaar van een speciale veiling om zo ook een nummertje te mogen dirigeren.

De presentatie lag in handen van Nancy van Heeswijk en Raymond Bonnier, in goede handen dus. De driekoppige jury had de zware taak om de maestro’s van (opbouwende) kritiek te voorzien en een keuze te maken die Maestro 2017 is. Aan ervaring in ieder geval geen gebrek: Martien Maas stond 24 jaar aan het roer van harmonie Pro Honore et Virtute, Johan Smeulders is de huidige dirigent wie vers van het conservatorium af komt en eigenaar van The Trumpet Factory Pieter Melisse.

Het spits werd afgebeten door Rob Verschuren. Een man met vele jaren podiumervaring, als onder andere tonprater en lid van de Blue Stars. Maar op de bok is andere koek, wat het eerste nummer duidelijk zichtbaar was. Bloednerveus stond Rob achter de coulissen klaar om het podium op te gaan en eenmaal voor het orkest gutste het zweet van zijn voorhoofd. Zijn eerste nummer, de Bolero van Maurice Ravel, was dan, misschien mede door de nervositeit, niet zijn beste werk. Nee, het tweede nummer, El Cumanchero van Rafael Hernandez, lag Rob beter. En Rob Verschuren zou Rob Verschuren niet zijn als hij er geen show van maakte. Verkleed als matador wist hij de harten van het publiek en de jury te winnen, mede dankzij zijn wiebelende kont.

Nell van Doleweerd heeft inmiddels de respectabele leeftijd van 77 jaar bereikt. Haar hart ligt bij harmonie Pro Honore et Virtute en het feit dat uitgerekend zij ook op de bok mocht staan is voor haar een droom die uitkwam. Haar eerste nummer, Morgenstimmung van Peer Gynt, is een heel ontspannen nummer en op haar lijf geschreven. Meedijnend op de melodische klanken van dwarsfluitster Nina Nederlof en de natuurlijk de rest van Pro Honore et Virtute. Haar tweede nummer, You’ll Never Walk Alone van Lee Towers, zorgde ervoor dat Nell helemaal los kon gaan samen met het publiek (wellicht mede door dat biertje dat ze in de pauze genuttigd had). Luidkeels werd meegezongen en gaf de voormalig voorzitster van de harmonie een ervaring om nooit te vergeten.

Toen was het de beurt aan Kristel Pols-Engel. De Second Waltz van Dimitri Shostakovic was haar eerste nummer, een nummer dat iedereen kent. Maar bij de eerste aanzet zie je duidelijk dat het voor Kristel menens is. Ze is de baas van het orkest, zonder hierbij in te moeten leveren in souplesse. Dit leverde haar dan ook veel lof en een hoge score op van de deskundige jury. Ook bij haar tweede nummer wist Kristel boven de rest van de maestro’s uit te steken met Hey Jude van The Beatles. Kristel nodigde het publiek ook uit om het wereldberoemde refrein mee te zingen, dus naast het orkest was ze ook het publiek de baas.

De wethouder van cultuur, Tom van den Nieuwenhuijzen, had zichtbaar plezier op de bok. Met een klein hupje in zijn sprong betreedt hij de bok. Met zijn lippen stijf op elkaar en opperste concentratie swingt Tom zijn eerste nummer, Espana Cani van Pascual Marquina Narro. Zijn tweede nummer, Copacabana van Barry Manilow, is hem op het lijf geschreven. Als dirigent heeft hij oog voor alle leden van het orkest en betrekt iedereen in zijn ervaring. De altijd energieke Tom van den Nieuwenhuijzen weet zich altijd razendsnel aan te passen en ook op Maestro 2017 wist hij zich kranig te weren.

Frietbakker Leon Spierings had stiekem zitten oefenen in zijn cafetaria met een frikandel in zijn hand. Deze extra inspanning wist hij te gebruiken in zijn eerste nummer, Brindisi van Verdi. Presentator Raymond Bonnier merkte ook al op dat op de bok de altijd lachende Leon Spierings een heel ander mens is, dan komt zijn serieuze kant naar boven. Maar als Leon na het volbrengen van zijn eerste missie weer kan ontspannen komt de lach weer terug. Zijn tweede nummer, Hee Goade Mee van Gerard van Maasakkers, deden de tijden dat Leon nog prins van Krutjesgat was weer herleven.

“En,” werd Pieter Egmond gevraagd na zijn eerste nummer, Stars And Stripes Forever van John Philip Sousa, “hoe voelt dat?” “Kicken!” De prins van vorig jaar weet dat hij als deelnemer van het Maestroconcert iets unieks mee mag maken. Zijn dirigeerstijl kenmerkt zich doordat hij meemijmert met de muziek om de maat te houden en zijn bewegingen klein houdt tot het nodig is flink uit te halen. In zijn tweede nummer, het carnavaleske Verliefd Zijn Is Veel Leuker van Guus Meeuwis, kwam zijn dirigeerstijl nog beter uit de verf. Een stijl die ook jurylid Johan Smeulders op was gevallen. Pieter Melisse was iets kritischer en grapte dat verliefd zijn inderdaad leuker was dan dirigeren.

Ijsberend kwamen we gelegenheidsmaestro Ronald Brekelmans tegen op de gang van café restaurant de Zwaan. Terwijl Pieter Egmond staat te dirigeren probeerde Ronald zich te concentreren met oordopjes in. “Ik wil niet zijn nummer in mijn hoofd hebben als ik dalijk op de bok sta.” Ondanks dat de prins van Krutjesgat niet meedoet voor de prijzen maar middels een veiling geld doneerde om ook een nummertje te doen, is het voor hem serieus. De Radezky Mars van Johan Strauss wat het aangewezen nummer voor Ronald Brekelmans en met militaire precisie loodste hij zijn nummer tot een goed einde.

Omdat de jury geen keuze kon maken, waren er in totaal vier derde prijzen: Nell van Doleweerd, Leon Spierings, Pieter Egmond en Tom van den Nieuwenhuijzen. In de finale moesten Rob Verschuren en Kristel Pols-Engel uit gaan maken wie er met de eer naar huis mocht gaan. Beide dirigenten speelden een medley van Deep Purple, en hier werd duidelijk dat een dirigent wel degelijk verschil maakt in de prestaties van een orkest. Kristel stak er met kop en schouders bovenuit en kreeg dan ook de titel Maestro 2017. Tijdens haar toegift kwam Kristel helemaal los, alle spanning verdween als sneeuw voor de zon en wist Deep Purple nog eenmaal tot een goed einde te brengen.

Als kers op de taart mag Kristel tijdens het Grand Merci concert eind dit jaar nog een nummer dirigeren.