Een blik aan bekende gezichten is nodig om de zittingsavond naar een levensfase te brengen vol vernieuwing. Maar er wordt te zwaar geleund op bekende gezichten om het programma boeiend te maken.

Wat in eerste aanzet de meest opvallende nieuwigheid van de zittingsavond is, valt gelijk bij binnenkomst op. De nieuwe tent is, onder het vernieuwde eigenaarschap van café-restaurant de Zwaan, een kwartslag gedraaid. Dit geeft de zaal een meer symmetrisch gevoel. Ook de entree is langer, zodat je niet meer uren in de kou hoeft te staan om naar binnen te kunnen. De garderobe is qua systeem een stuk overzichtelijker en spreidt de drukte beter.

Bij aanvang van de show zijn de vertrouwde gezichten van Remco Heeren en Mariëlle Keijzers, jarenlang het presentatieduo van de zittingsavond, ingeruild voor drie nieuwe gezichten. De gezichten van Joep van der Heijden en Kim Roefs waren vorig jaar al als teaser te zien, maar als verrassing is het team dit jaar versterkt met Ingrid Slaats.

De intrade om prins Robert richting zijn zetel op het podium te brengen werd verzorgd door ‘zijn’ Sint-Catherinagilde. Met hun in het oog springende vendeliers en drumact op het podium een startschot waar, geheel in stijl van het magische thema, een vleugje magie aan toe is gevoegd. Prins Robert werd op het podium vergezeld door de jeugdraad van 11 van carnavalsvereniging de Dommelsoppers, waar Robert de speciale aandacht vestigde op het eerste vrouwelijke lid van de raad. Wellicht een stap waar (de veelal nog conservatieve) carnavalsvereniging de Krutjesrapers nog lering uit kan trekken.

Na de eerste act van de avond, de garde van de prins, was het tijd voor de eerste debutant van de avond. Jesper Vugts trok de stoute schoenen aan om mee te doen als tonprater tijdens de zittingsavond, in een thema dat hem goed past: darten. Als Michael uit Gerwen, darter van de WK paradarts, wist Jesper als debutant een goede openingssalvo te geven voor het lachen deze avond, die in de toekomst zeker voor herhaling vatbaar is.

Erik Knottnerus trekt de lijn die hij als zanger het jaar ervoor inzette door. Met Feeling Good, gekozen door zijn vrouw, klom hij van een gevoelige ballad op naar een krachtige jazzexplosie. De zittingsavond staat altijd vol van Nederlandstalige meezingers en popnummers, dan is het des te leuker dat Erik iets nieuws doet met zijn jazzinvloeden.

Van jazz ging het programma gauw door naar klassiek. Harold Richters stond dit jaar weer alleen in de ton, als de broer van André Rieu. Met zijn aanstekelijke verhaal walste hij over het publiek heen met zijn opmerkelijke ‘anekdotes’ over zijn broer en de wereld van de klassieke muziek. Door Jesper Vughts en Harold Richters zo snel achter elkaar te zien is de prestatie van Jesper extra knap te benoemen, gezien hij niet onder hoeft te doen voor zo’n ervaren tonprater als Harold.

Na de impactvolle voodoodans van Impact was het tijd voor een verrassing. Rob Verschuren, die inmiddels in zijn zeventiger jaren geniet van zijn pensioen, beklom nog eenmaal het podium van de zittingsavond. En met zijn ontspannen en charismatische houding gaf hij een masterclass in tonpraten. Weliswaar met materiaal dat hij meermaals vertolkt heeft, maar dat maakte de hilarische buut van opa Rob er zeker niet minder grappig om. Dat bewees het publiek dat rollend van het lachen in de zaal zat wel.

Aan Kevin Bachus de moeilijke taak om zo’n klasse act op te volgen. Maar zelfs als Kevin alleen gewapend is met een akoestische gitaar weet hij de zaal plat te spelen. Met Nederlandstalige nummers van onder andere Guus Meeuwis liet hij zien dat er niet meer nodig is om een zaal in Krutjesgat op zijn kop te zetten. De Sonse singer-songwriter heeft voor zijn muzikale act een goed repertoire gebruikt die de kracht van zijn stem en gitaar perfect aanvult.

Op een onverwacht moment in het programma betraden de oud-prinsen van Son en Breugel het podium. Compleet in het oranje, als deelnemers van de Olympische Spelen in het Zweedse dorpje Krüt. Het Prinsenritme lieten zich van hun sportiefste kant zien met een creatieve uitvoering van drie sporten (de ‘Sonse’ bok, gewichtheffen en bobsleeën) die van top tot teen er goed uitzag. De kleding die gedragen werd, zou niet misstaan in het echte Olympisch dorp. En dat voor maar vier avonden in Son en Breugel.

Voor de pauze kwam Caponata op het podium, die sinds een paar jaar de huiskamer van La Sonnerie verruilen voor de zittingsavond. Maar ze waren dit jaar niet alleen: de Bloaskaken ondersteunden (tijdens hun 40-jarige bestaan) de band met een complete kopersectie. De muziekkeuze is daar ook op afgestemd, met de funky nummers van Sam & Dave, Madcon en Wild Cherry. Een goed uitgekiende muziekkeuze die de kracht van de Bloaskaken en zanger Franklin van den Tillaard naar boven bracht.

Na de pauze mocht Dede laten zien waarom ze al jaren een plek op het podium verdienen met hun expressieve dansmoves. Gevolgd door Giel van Erp, die eigenlijk al twee jaar zijn oude vorm als tonprater mist. En daar plakt hij als stereotype Helmonder Johnny W een jaar aan vast, want zijn buut wist het publiek niet te bekoren. We missen de Giel van Erp die voor de pandemie zichzelf onsterfelijk maakte met bijvoorbeeld zijn neurotische act uit 2018.

De laatste tonprater van de avond, Maikel van den Berg, laat zien dat hij geen eendagsvlieg is. Zijn buut van 2020, waarin de man vooral zichzelf op de hak nam, staat menig Krutjesraper nog goed in het geheugen. Tijdens de act nam Maikel op lachwekkende wijze het publiek mee op zijn rijexamen, dat allesbehalve vlekkeloos verliep. Na afloop van de buut wist het publiek meteen waarom Maikel hoge ogen wist te scoren bij de Keiebijters.

Na de laatste tonprater van de avond gaf de zittingsavond vol gas. Het jeugdige zangtalent van Son en Breugel presenteerden zich met foute hits tijdens het Foute Uur met nummers als Survivor en Living On A Prayer. Het was vooral de inmiddels ervaren Lars van Mill die laat zien zich meer op het podium thuis te voelen en zich wat meer over het podium beweegt, daar waar Marieke van Kemenade, Anne Verkuylen en (ook al wat meer ervaren) Lisa Verkuylen nog onwennig op het podium staan. Nergens voor nodig.

Saar Smit en Esmée Kneppers hebben zich inmiddels goed gevonden als duo van de zittingsavond. Wat minder goed gevonden was: het repertoire waarmee ze op het podium stonden. Hits zoals Do I Ever van Kensington sloten niet aan bij het talent, geluid en zangbereik van het duo. Het publiek ging wel mee door de opzwepende energie van de twee dames, maar het was geen genot voor het oor.

Om het jonge, muzikale gedeelte af te sluiten, explodeerde Mogus Heuvelmans van energie op het podium. De man die het jaar ervoor al een onuitwisbare indruk achterliet, bevestigde dit jaar gemaakt te zijn voor het podium. Met zijn Nederlandse meezingers bracht hij leven in de tent. Het is onbegrijpelijk dat dit talent met zijn gevoel voor show, zangtalent en motivatie nog geen contract heeft bij een platenlabel zoals bijvoorbeeld Berk Music. Mo de Show moet de zittingsavond koesteren.

Een zittingsavond is niet compleet zonder de beproefde formule van de Drie Vraagtekens. Met ensemble werd geïntroduceerd door Carel Sarton, die met zijn diepe stem het Sint Barbar gilde uit Son en Breugel het podium op riep die Villa Volta-achtige gevoelens opriep. Met hulp van prins Robert werd op interactieve wijze meegelald op simpele melodieën. Simpeler dan de act het jaar ervoor. Ondanks dat de formule aanslaat blijft het een formule waar de zittingsavond nog geen afscheid van wil nemen.

Naast Rob Verschuren is ook ‘old faithful’ Aris Weel weer van de partij, die na Chaos van Avanti een ode aan Rob de Nijs bracht. We kennen Aris goed en wist met het contact het publiek in korte tijd op z’n kop te zetten. Maar als de zittingsavond de hulp in moet blijven roepen van Rob Verschuren en Aris Weel rijst wel de vraag: is er echt geen talent in Son en Breugel dat in hun voetsporen kan treden? Of worden artiesten zoals zij niet meer gemaakt in Krutjesgat?

Bij de tweede verschijning van het Prinsenritme werd de avond richting het einde gebracht. En dat op een wijze waar ze meer bekend mee zijn dan Olympische sporten beoefenen: playbacken. De groep oud-prinsen deden hun best om de tent om te toveren tot het Holland [biermerk] House. De avond werd afgesloten met een lichtshow en beukende muziekmix, waarbij de decibellen dusdanig opgevoerd werden dat menig openluchtfestival jaloers zou worden. Oordopjes zijn zeker aangeraden.

De avond was een mix van oud en nieuw. Achter de schermen is ook een flinke stoelendans gaande, waardoor dit niet het jaar is waarop gelijk risico werd genomen met het programma. Er moet variatie blijven bestaan om de zittingsavond geen kopie te laten blijven die jaar op jaar herhaald wordt. Dus mocht je talent hebben: meld je alstublieft aan.