Voor Internationale Vrouwendag, wat ieder jaar op 8 maart gevierd wordt, gingen wij in gesprek met de drie vrouwen in het hoogste bestuursorgaan in Son en Breugel: Helga Helders, Monique van Zwieten en Elly Brocken.

Dat het een lastige taak zou worden voor een man om drie vrouwen te interviewen in het kader van internationale vrouwendag, was meteen duidelijk. Toen Elly Brocken (Dorpsbelang), Monique van Zwieten (D66) en Helga Helders (Dorpsvisie) werden uitgenodigd voor een interview, als ‘machtigste vrouwen van Son en Breugel’, werd ik meteen teruggefloten. Zij voelden zich niet ‘de machtigste vrouwen van Son en Breugel’. Monique van Zwieten: “Denk je dat? Nee dat is absoluut niet zo.”

Vrouwen in een hanenwereld

De gemeenteraad bestaat uit zeventien zetels, waarvan drie bezet worden door vrouwen. Helga Helders: “Het is een hanenwereld. Als of het gevechtshonden zijn, doe normaal man! Ze zitten elkaar af te bluffen over hoe goed ze het wel niet weten, maar daarmee verlies je het contact met de reële wereld. Mannen denken af en toe, als wij het over zaken als eenzaamheid en stoeponderhoud hebben, van ‘kunnen we het over grotere zaken hebben alstublieft?’”

Helga: “In de commissie burgerzaken praten we allemaal op een normale manier met elkaar, omdat we allemaal hetzelfde willen. Maar op een of andere manier zodra we in de gemeenteraad zitten komen de ego’s bij elkaar en dan is het vuurwerk. Ik heb wel eens gehoord dat iemand zei dat commissie burgerzaken een slappe hap is, maar dat zijn wel de onderwerpen die onze inwoners aan gaan. Dat kan je slappe hap vinden, maar wees blij dat we het daar wel grotendeels met elkaar eens zijn, dat we willen dat het goed geregeld wordt voor de inwoners van ons dorp.”

“Mannen vinden ons vaak onberekenbaar”

“Het is een wereld die je moet leren kennen,” zegt Elly Brocken. Met veertien jaar ervaring kent ze de klappen van de zweep. “Dat heeft niet zo zeer met man of vrouw te maken. Ik vind, dat als je vindt dat er iets moet gebeuren of het ergens niet mee eens bent je aan de zijlijn kunt roepen en mopperen, maar dan moet je je ook er mee durven en willen bemoeien. Je nek uitsteken.” Elly is zich ook wel bewust dat zij anders in elkaar zit dan Monique en Helga. “Ik heb politiek gezien meer achter mijn kiezen als zij. Dat maakt ook dat je op een bepaalde manier acteert.”

Ook de opmerking dat ze als moeder in de gemeenteraad zitten, werpen zij ver van zich. Een typische mannenopmerking. Monique van Zwieten: “Ik denk sowieso dat vrouwen anders zijn. Al ziet iedereen mij als een moeder, ik ben anders dan wat er gewoon zit. Mannen vinden ons vaak onberekenbaar. Dan kom je in hun ogen weer eens onverwacht uit de hoek. Nee, je komt niet onverwachts uit de hoek, je hebt gewoon een andere invalshoek.” Helga: “Ik durf een fout toe te geven. Hoe vaak hoor je dat van de mannen in de raad? Al is het een besluit dat we niet hadden moeten doen, zoals bijvoorbeeld de straatjuwelen, dan gaan we toch gewoon door.”

Elly ziet het anders. “Ik ken genoeg mannen die betrokken zijn en ook ter zake kundig zijn. Mannen die de mens zien waar ze mee te maken hebben. Kijk maar naar de zorgwereld, genoeg zorgzame mannen. En je hebt ook krengen van vrouwen.”

Meer vrouwen in de achterban

Het dossier waar dit misschien wel de invloed van vrouwen het beste naar voren komt, is het beschermd wonen. Voor de kerst en recentelijk nog sprak Monique vanuit haar gevoel over de kwestie, dat ze niet wil dat de jongeren in het project in onzekerheid naar huis gaan. “Het voelt gewoon niet goed,” was dan ook haar eerste reactie in de discussie. Elly zit dan meer bovenop de feiten. “Wat er toen gebeurde, heb ik veertien jaar nog nooit meegemaakt. De emotie van de insprekers. Daar sprongen bij mij ook de tranen in mijn ogen. Deels vanuit mijn werk in de welzijns- en zorgsector. Tegelijk moet ik dat even parkeren, want ik zit met een klus. Voor mij voelt het op basis van de feiten niet goed. Ik wil iets concreets in handen hebben om mijn argument te onderbouwen.”

Met drie vrouwelijke zetels in de gemeenteraad zijn vrouwen ondervertegenwoordigd. “Ik zit in een fractie met alleen maar mannen,” zegt Helga. “Het is heel lastig om daar je mening naar voren te brengen, dat kan ik je uit ervaring zeggen. Er komt zo veel verbaal geweld van alle kanten, dat je bijna er bijna niet tussen komt. Als er meer vrouwen in de achterban zouden zitten en je wordt overschreeuwd, denk ik dat de vrouwen wel voor me opkomen. Dat steunt, dan denk je dat je er niet alleen zit.”

“wat kunnen mannen toch eindeloos ouwehoeren”

“Ik denk dat je als vrouw als katalysator kan dienen,” zegt Monique. Samen met haar nummer twee Yvette Vermeulen trokken zij de D66 kar in Son en Breugel. Wegens privé omstandigheden heeft Yvette na de verkiezingen toch andere keuzes moeten maken. Dat betekent niet dat Monique de strijd op geeft. “Vrouwen lukt het om gewoon zichzelf te blijven. Ik geloof niet dat er ook maar één man in de raad zichzelf is. Die zitten alleen maar te kijken wat die andere man gaat doen om hem te kunnen overtreffen. Dat is geen politiek. Buiten de raad om zijn het hele andere mensen.”

Elly: “Ik denk dat het eerder te maken heeft met je karakter en drive dan man of vrouw. Als ik in de raad zit, denk ik ‘wat kunnen mannen toch eindeloos ouwehoeren’, dingen zo breed op tafel leggen. Je kunt het ook in drie zinnen zeggen. Maar er zijn ook vrouwen die eindeloos uitgebreid van stof zijn. Of dat dan met hanigheid te maken heeft… Ik zeg binnen de steunfractie soms wel eens ‘emotie is belangrijk, maar wat zijn de feiten?’ Met feiten kunnen we werken en emotie kan iets toevoegen, maar ook compleet onderuit halen. Daar moet je gedoseerd mee om gaan. Als ik binnen mijn steunfractie kijk kan José Goossens ook heel feitelijk haar verhaal brengen en een commissie kan leiden.”

Monique: “Ik blijf nog steeds mezelf. Ik word heel boos als er niets gebeurd en het de gemeenschap toch geld kost. Dat is wie ik ben en dat gaat nooit veranderen. Ik wil laten zien dat we het eens kunnen zijn met elkaar. Wij willen allemaal hetzelfde.”